Een centrale plaats in de gestalttheorie is het begrip 'zelfregulerend vermogen'. Ieder organisme, zowel mens als dier, weet heel goed wat het nodig heeft. Automatisch trekt dat wat je het hardst nodig hebt je aandacht. Als je heel erg honger hebt kun je aan niets anders meer denken dan aan eten. Zo gauw aan deze behoefte is voldaan kan ze naar de achtergrond verdwijnen en kan er een nieuwe behoefte voorgrond worden.
Belangrijk is dus de manier waarop het organisme zijn behoeften bevredigt . Hoe dit gebeurt in plaats van waarom. 'Hoe' richt zich namelijk op het proces. Hoe je jezelf vorm geeft.
Aangezien organisme en omgeving constant in beweging zijn en veranderen (ontwikkelen en groeien) zullen de behoeften steeds veranderen. Een kind heeft een aantal andere behoeften dan een volwassene. Er is dus steeds een bepaalde mate van creativiteit vereist om aan de steeds wisselende behoeften te voldoen. Telkens weer zien we ons gesteld voor nieuwe uitdagingen die een passend antwoord verlangen.
Gestalttherapie gaat niet uit van goed en slecht. Niet van gezond en ziek. Ooit hebben we keuzes gemaakt die ons op dat moment dienden in het leven. Bijvoorbeeld om flink te zijn. Toen was dat misschien een juiste oplossing, maar geldt dat nu nog steeds? Of beperken we ons door onbewust aan deze keuze vast te blijven houden. We zitten vast in beperkende patronen. Door weer bewust te worden welke keuzes ons misschien beperken kunnen we eventueel nieuwe, creatieve oplossingen vinden. Ieder organisme heeft een ingeboren drang om zichzelf te verwezenlijken. Gestalttherapie kan je helpen om je eigen passende antwoorden en uitdagingen te vinden, en zo dichter bij je authentieke gevoelens en verlangens te komen.
Van de handdoek…
Jan ‘Ten diepste willen we allemaal dat
ons leven betekenisvol is, op zijn minst voor onszelf. En dat
wordt het pas wanneer we leren mee te gaan met wat zich in ons
leven aandient. En dus ook met wat zich in ons lichaam en ons
gevoel aandient: vaak voelen we van alles, maar laten dat niet
toe of geven er geen uiting aan. We weten niet, of liever
gezegd: niet meer, hoe dat moet. We zoeken naar de handdoek die
al die tijd over onze schouder hangt. Gewaarzijn, een grotere
innerlijke opmerkzaamheid dan we gewend zijn, helpt om die weer
te vinden. In de interactie met elkaar kunnen we oefenen met het
(nieuwe) gebruik ervan.’
|
